Materiał przerwy termicznej konstrukcyjnej | Wysokowydajne taśmy poliamidowe

Materiał konstrukcyjny przerwy termicznej to element o wysokiej wydajności zaprojektowany tak, aby jednocześnie zapewniać izolację termiczną i przenosić znaczne obciążenia konstrukcyjne pomiędzy elementami budynku, skutecznie eliminując mostki termiczne w połączeniach nośnych. W przeciwieństwie do standardowej izolacji, materiały te są projektowane tak, aby charakteryzowały się wysoką wytrzymałością na ściskanie, wysoką wytrzymałością na ścinanie oraz niskim pełzaniem pod długotrwałym obciążeniem, zachowując przy tym niską przewodność cieplną. Typowe zastosowania obejmują izolację połączeń między balkonami betonowymi a płytami stropowymi, stalowymi belkami wspornikowymi oraz podporami parapetów – wszystkie to miejsca szczególnie narażone na duże straty ciepła i potencjalne kondensacje. Materiały te są zazwyczaj polimerowymi kompozytami, wśród których powszechnie stosowanym rozwiązaniem jest poliamid (PA66) wzmocniony dużą ilością (np. 30–40%) włókna szklanego, ze względu na optymalny balans właściwości mechanicznych (wytrzymałość na ściskanie >100 MPa, wytrzymałość na ścinanie >40 MPa) i oporu termicznego (wartość k ~0,3 W/m·K). Inne systemy mogą wykorzystywać gęsty, wzmocniony włóknem beton polimerowy lub zaawansowane kompozyty epoksydowe. Projektowanie wymaga dokładnej analizy obciążeń (stałych, użytkowych, wiatrowych, seizmicznych) oraz wydajności termicznej (wartość Psi), aby dobrać odpowiedni materiał i jego grubość. Montaż ma kluczowe znaczenie: materiał precyzyjnie przycina się i umieszcza w deskowaniu przed zalaniem betonu lub doczepia śrubami pomiędzy elementy stalowe, zapewniając pełne oparcie i brak punktowych styków, które mogłyby obejść izolację. Dzięki zastosowaniu konstrukcyjnej przerwy termicznej osłona budynku pozostaje ciągła, co prowadzi do wyższych temperatur powierzchni wewnętrznych, zmniejszenia strat energii, wyeliminowania ryzyka kondensacji oraz zgodności z normami energetycznymi. Technologia ta odgrywa podstawową rolę w projektowaniu wysokowydajnych, termicznie rozdzielonych szkieletów budynków, umożliwiając architektom i inżynierom tworzenie ekspresyjnych form, takich jak balkony wsporne, bez naruszania integralności termicznej osłony budynku.