Mieszanki poliestru i poliamidu do wysokowydajnych przerw termicznych

Termin „Poliestrowy Poliamid” może odnosić się do dwóch różnych koncepcji materiałowych, z których każda reprezentuje wysokowydajne systemy polimerowe. Po pierwsze, może on opisywać określoną klasę kopolimerów lub mieszanek polimerowych, które chemicznie zawierają wiązania estrowe (-CO-O-) oraz amidowe (-CO-NH-) w swoim szkielecie głównym. Materiały te są projektowane tak, aby osiągnąć unikalny profil właściwości wykorzystujący zalety obu rodzin polimerów. Grupy estrowe mogą przyczynić się do poprawy stabilności hydrolitycznej, lepszej odporności na działanie promieniowania UV oraz zmniejszenia pochłaniania wilgoci w porównaniu ze standardowymi poliamidami, podczas gdy grupy amidowe zachowują wysoką wytrzymałość, odporność na pękanie i odporność termiczną. Takie kopolimery są często opracowywane na potrzeby zastosowań specjalistycznych, szczególnie tam, gdzie ograniczenia czystego poliamidu (np. duże pobieranie wilgoci) stanowią problem. Po drugie, a częściej w kontekście przemysłowym, termin „Poliestrowy Poliamid” może odnosić się do fizycznej mieszanki oddzielnych polimerów poliestrowych (np. PBT, PET) i poliamidowych (np. PA6, PA66). Uzyskanie użytecznej mieszanki jest trudne ze względu na naturalną niemieszalność tych polimerów, która może prowadzić do rozdzielenia faz i słabej wytrzymałości mechanicznej. Dlatego też konieczne jest stosowanie kompatybilizatorów, aby uzyskać stabilną morfologię i zapewnić dobrą przyczepność między fazami. Celem takiego mieszania jest często obniżenie kosztów surowców, poprawa niektórych cech, takich jak odporność chemiczna, lub dostosowanie zestawu właściwości do konkretnego zastosowania, którego żaden z polimerów samodzielnie nie może optymalnie spełnić. W obu interpretacjach chodzi o zaawansowane materiały, które zwykle znajdują zastosowanie w wymagających sektorach, takich jak elementy silnikowe w motoryzacji, systemy elektryczne czy specjalistyczne części przemysłowe.