Poliamidy, syntetyczne polimery znane powszechnie jako Nylon, stanowią rodzinę wysokowydajnych tworzyw termoplastycznych charakteryzujących się powtarzającymi się grupami amidowymi (-CO-NH-) w ich szkielecie cząsteczkowym. Obecność grupy amidowej odpowiada za silne wiązania wodorowe międzycząsteczkowe, które nadają im kluczowe właściwości, takie jak wysoka wytrzymałość mechaniczna, odporność na pękanie oraz stosunkowo wysoka temperatura topnienia. Dwa główne typy komercyjne to poliamid 6 (Nylon 6), otrzymywany poprzez otwieranie pierścienia kaprolaktamu, oraz poliamid 66 (Nylon 66), syntezowany w procesie polikondensacji heksametylenodiaminy i kwasu adypinowego. Sufiks numeryczny wskazuje liczbę atomów węgla w wyjściowych diaminaх i kwasach dwukarboksylowych. Ta różnica strukturalna sprawia, że PA66 charakteryzuje się wyższą temperaturą topnienia i lepszymi właściwościami termicznymi, podczas gdy PA6 ogólnie oferuje lepszą odporność na uderzenia i łatwiejszą przetwarzalność. Oprócz tych dwóch typów, istotne są również inne odmiany, takie jak PA 11 i PA 12 (pochodzące z odnawialnego oleju rycynowego), znane ze swojej elastyczności i niskiego pochłaniania wilgoci, czy półaromatyczne poliamidy (PPA), które cechują się jeszcze wyższą odpornością termiczną i chemiczną. Podstawowymi cechami wszystkich poliamidów są doskonała odporność na ścieranie, dobra odporność chemiczna na węglowodory i oleje oraz niski współczynnik tarcia. Definiującą cechą jest ich higroskopijność – pochłaniają one wilgoć z atmosfery, która działa jako plastyczny dodatek, zwiększając odporność na pękanie i wytrzymałość udarną, ale zmniejszając sztywność i stabilność wymiarową. Wrażliwość na wilgoć wymaga starannego suszenia przed przetwarzaniem w stanie stopionym. Synteza oraz wszechstronne właściwości uczyniły poliamidy niezastąpionymi w licznych zastosowaniach, począwszy od włógien i tekstyliów, aż po elementy inżynieryjne w przemyśle motoryzacyjnym, elektronicznym i w produktach konsumenckich.