Śruba i cylinder wydławnika stanowią serce procesu ekstruzji, kluczowe komponenty, w których pod kontrolowanymi warunkami zachodzi fizyczna transformacja tworzywa sztucznego ze stanu stałego w stopiony. Ten układ to wysoce zaawansowany system, w którym projekt oraz metalurgia odgrywają pierwszorzędne znaczenie. Śruba jest skomplikowanym wałem z gwintem spiralnym, który pełni funkcje transportu, topnienia, mieszania i zwiększania ciśnienia polimeru. Jej geometria – w tym skok gwintu, głębokość rowka oraz stosunek kompresji – jest starannie zaprojektowana pod kątem konkretnego przetwarzanego materiału. Na przykład śruba przeznaczona do PA66 musi mieć projekt uwzględniający ostry punkt topnienia i wysoką temperaturę stopu, często charakteryzując się dłuższą strefą przejściową. Cylinder jest naczyniem ciśnieniowym, w którym umieszczona jest śruba, wyposażonym w wiele stref grzewczych i kanałów chłodzenia umożliwiających precyzyjne zarządzanie temperaturą. Aby wytrzymać ogromne ciśnienie, ścierniwe wypełniacze oraz często korozyjne dodatki do polimerów, oba elementy są produkowane ze stopów o wysokiej wytrzymałości i odporności na zużycie. Standardowe powierzchnie są azotowane, aby zapewnić dobrą odporność na ścieranie, jednak w przypadku szczególnie ściernych materiałów, takich jak poliamidy wzmocnione szkłem, niezbędne dla długotrwałej pracy są cylindry bimetaliczne z wkładkami ze stopów (np. Xaloy) oraz śruby z hartowanymi nasadkami gwintu lub specjalnymi powłokami (np. Stellite). Luźność między gwintem śruby a ścianą cylindra to krytyczny wymiar dopuszczalny; nadmierna luźność prowadzi do zmniejszenia wydajności i gorszej jakości stopu, natomiast zbyt mała może spowodować zatarcie mechaniczne. Wydajność, szybkość produkcji oraz efektywność energetyczna całego wydławnika zależą od stanu i konstrukcji śruby i cylindra, co czyni je najważniejszymi częściami podlegającymi zużyciu oraz głównym celem ciągłego postępu technologicznego w dziedzinie ekstruzji.