Polimerët sintetikë poliamidë, të njohur komercialisht si Nilon, përfaqësojnë një familje termoplastikësh me performancë të lartë të karakterizuar nga prania e grupeve amidi të përsëritura (-CO-NH-) në skelatin molekular. Ky grup amid është i përgjegjshëm për lidhjet të forta ndërmolekulare me anë të hidrogjenit, të cilat japin veti kyçe siq janë fortësia mekanike e lartë, qëndrueshmëria dhe një pikë shkrirjeje relativisht e lartë. Dy llojet kryesore komerciale janë Poliamidi 6 (Nylon 6), i prodhuar përmes polimerizimit me hapje unaze të kaprolaktamit, dhe Poliamidi 66 (Nylon 66), i sintetizuar përmes polikondensimit të heksametilendiaminit dhe acidit adipik. Sufiksi numerik tregon numrin e atomeve të karbonit në diamine dhe acide dibazike fillestare. Kjo ndryshim strukturor i jep PA66 një pikë shkrirjeje më të lartë dhe veti termike më të mira, ndërsa PA6 zakonisht ofron rezistencë më të mirë ndaj goditjeve dhe mundësi më të mira përpunimi. Përtej këtyre, variante të rëndësishme të tjera përfshijnë PA 11 dhe PA 12 (të nxjerra nga vaji i rrapit të ripërtërirë), të njohura për fleksibilitetin e tyre dhe thithjen e ulët të lagështisë, si dhe poliamide gjysmë-aromatike (PPA) të cilat ofrojnë rezistencë edhe më të lartë termike dhe kimike. Karakteristikat themelore të të gjithë poliamideve përfshijnë rezistencë të shkëlqyer ndaj konsumit, rezistencë të mirë kimike ndaj karbohidrogjeneve dhe yndyrnave, dhe një koeficient të ulët fërkimi. Një tipar përcaktues është natyra e tyre higroskopike; ata thithin lagështi nga atmosfera, e cila vepron si një plastifikues, duke rritur qëndrueshmërinë dhe fortësinë ndaj goditjeve, por duke zvogëluar ngurtësinë dhe stabilitetin dimensional. Kjo sensitivitet ndaj lagështisë kërkon thatje të kujdesshme para përpunimit në temperaturë të lartë. Sinteza dhe vetitë e tyre të ndryshme kanë bërë poliamidet të pamjaftueshëm në një sërë aplikimesh, nga fibra dhe tekstilet deri te pjesë inxhinierike në industrinë automobilistike, elektronike dhe produkte konsumi.