Materiali poliamid, si një klasë plastikash inxhinierike termoplastike me performancë të lartë, përcaktohet nga skeleti i fortë i lidhjeve amidike, i cili i jep një varg vetjesh unike që e bëjnë të përshtatshme për aplikime të kërkesishme. Lidhjet të forta të hidrogjenit ndërmolekulare midis këtyre zinxhirëve rezultojnë në fortësi të lartë tërheqëse, elasticitet të shkëlqyeshëm dhe rezistencë të mirë ndaj goditjeve dhe fërkimin. Ky material është gjysmë-kristalin, gjë që kontribuon në rezistencën e tij të mirë kimike, veçanërisht kundër karbohidrateve, vajrave dhe tretësive, por gjithashtu e bën të prekur nga acidet e forta dhe agjentët oksidues. Një karakteristikë përcaktuese e shumë poliamideve alifatike standarde (si PA6 dhe PA66) është natyra e tyre higroskopike; ata absorbojnë ujë nga ambienti, gjë që ndikon në mënyrë të konsiderueshme në vetitë mekanike dhe dimensionale. Ndërsa kjo lagështi e absorbuar vepron si një plastifikues për të përmirësuar elasticitetin dhe rezistencën ndaj goditjeve, njëkohësisht zvogëlon ngurtësinë, fortësinë dhe stabilitetin dimensional. Kjo kërkon një kondicionim të kujdesshëm për testimin e performancës dhe një dizajn inxhinierik të saktë për t’u përshtatur me ndryshimet e mundshme dimensionale gjatë përdorimit. Materialet poliamidike kanë një pikë shkrirjeje relativisht të lartë (p.sh. ~220°C për PA6, ~260°C për PA66), duke lejuar funksionimin në mjediset me temperaturë të ngritur. Ata mund të procesohen me metoda të ndryshme, përfshirë formimin me injeksion, ekstrudimin dhe formimin me fryrje. Familja është e ndryshme, nga nilonat standard deri te kompozitat e mbushura me qelq ose minerale për ngurtësi të rritur dhe temperaturë deformimi nën ngarkesë termike, dhe deri te llojet e avancuara gjysmë-aromatike (PPA) për performancë të përmirësuar termike dhe kimike. Kjo fleksibilitet e bën materialin poliamidik një gur themeli në industri si automjete, elektrike dhe elektronike, produkte konsumi dhe makineri industriale.