Een structurele thermische onderbrekingsmateriaal is een hoogwaardig component dat tegelijkertijd thermische isolatie biedt en aanzienlijke structurele belastingen kan overbrengen tussen bouwelementen, waardoor thermische bruggen in dragende verbindingen effectief worden geëlimineerd. In tegenstelling tot standaardisolatie zijn deze materialen ontwikkeld om een hoge druksterkte, hoge schuifsterkte en weinig kruip te vertonen onder langdurige belasting, terwijl ze tegelijkertijd een lage warmtegeleidbaarheid behouden. Veelvoorkomende toepassingen zijn het isoleren van verbindingen tussen betonnen balkons en vloerplaten, uitstekende stalen balken en parapetsteunen — allemaal klassieke punten van grote warmteverlies en mogelijke condensatie. De materialen zijn meestal samengestelde polymeren, waarbij met glasvezel versterkt polyamide (PA66) — met een hoog percentage (bijvoorbeeld 30-40%) glasvezel — een veelgebruikte keuze is vanwege de optimale balans tussen mechanische eigenschappen (druksterkte >100 MPa, schuifsterkte >40 MPa) en thermische weerstand (k-waarde ~0,3 W/m·K). Andere systemen kunnen gebruikmaken van dicht, vezelversterkt polymeerbeton of geavanceerde epoxycomposieten. Het ontwerp vereist een zorgvuldige analyse van de belastingen (dode last, levende last, wind, seismisch) en de thermische prestaties (Psi-waarde) om het juiste materiaal en de juiste dikte te selecteren. De installatie is cruciaal; het materiaal wordt precisiegesneden en in de bekisting geplaatst voordat het beton wordt gestort, of wordt met bouten bevestigd tussen stalen onderdelen, zodat volledige steun wordt gegarandeerd en er geen puntcontacten ontstaan die de isolatie zouden kunnen omzeilen. Door gebruik te maken van een structurele thermische onderbreking blijft de gebouwschil continu, wat leidt tot hogere oppervlaktetemperaturen aan de binnenzijde, minder energieverlies, geëlimineerd risico op condensatie en naleving van energienormen. Deze technologie is fundamenteel voor het ontwerpen van hoogpresterende, thermisch onderbroken gebouwskeletten, waardoor architecten en ingenieurs expressieve vormen zoals uitstekende balkons kunnen creëren zonder de thermische integriteit van de gebouwschil te compromitteren.