Hönnun plastiðna felur í sér kerfisbundið verkfræðilegt aðferðarhátt til að búa til hluti sem hægt er að framleiða á skilvirkan hátt og uppfylla öll afköstakröfur. Grunninn við velheppnaða hönnun plastiðna liggur í að skilja takmarkanir framleiðsluferlisins, sérstaklega innblástursgjósun, sem áhrifar hvert hlut hugðar smíða. Lykilatriði varðandi rýmlegeyti eru jafnþjókkleiki veggja í alla lengd hlutans til að tryggja jafnvægri kælingu og lágmarka innri spennur. Þvílík horn (draft angles) verða að vera innifalin á öllum yfirborðum sem eru samsíða opningarstefnu smiðs til að auðvelda útflutning án skemmda. Styrktarelement eins og rifjur, studdir og bossar eru sett á skipulagskenndan máta til að auka stífni án þess að mynda þykkari svæði sem leiða til sökkmerkja. Hornasvarthorn notuð eru með nógu breiðum geimskurð til að dreifa álagspunktum og bæta efnistraum í gegnum gjósun. Hönnunarferlið sameinar fræði um efni, með völdum á viðeigandi mörgum byggingarefnum eftir loki eiginleikum, andspyrnu umhverfishlutföllum, hitaeigindum og reglugerðakröfum. Framleiðsluaðiliður nær til staðsetningar inntaks (gate locations), sem hafa áhrif á samrunalínur og fiberstefnu í styttum efnum, og útflutningsaðferð, sem tryggir nægilegan yfirborðsflatarmál fyrir útflutningsnælar án þess að fyrirhjúpa sjónræn yfirborð. Tími nýjasta aðferða innihalda hönnun fyrir samsetningu (DFA), sem hámarksstillir eiginleika fyrir festingar, ultrasoundsveisingu eða límbrigði. Nútímahönnun á plastiðnum notar flókin tölvuforrit til að spá fyrir um framleiðsluútkomur, svo sem mynstri gjósunar, kælingar áhrif og bogning hluta. Endurtekinn hönnunarferill veugar milli æðlilegra kröfu og virkra afkasta, og krefst oft kompromissa milli hugsæmilegrar rýmleikageometríu og framleiðsluaðstækis. Að lokum veitir velheppnað hönnun á plastiðnum hlutum sem uppfylla gæðakröfur en jafnframt lágmarka framleiðslukostnað með optímaðri notkun á efnum, styttum hjólabeitingartímum og einfölduðum samsetningarferlum.