عایقبندی ترموبریک، که اغلب اصطلاحی اختصاصی یا وابسته به برند خاصی برای سیستم شکست حرارتی است، به مجموعه یکپارچه و علم مواد پشت عایق حرارتی با عملکرد بالا در مؤلفههای ساختمانی رسانا اشاره دارد. این مفهوم فراتر از یک نوار عایق ساده است و شامل کل راهحل مهندسیشده برای جلوگیری از پل حرارتی در کاربردهایی مانند پنجرهها و درهای آلومینیومی، دیوارهای پردهای و اتصالات سازهای میشود. هستهٔ عایق ترموبریک معمولاً یک پلیمر ساختاری سفت است که پلی آمید ۶۶ تقویتشده با الیاف شیشه (PA66 GF30) بهعنوان معیار صنعتی شناخته میشود، زیرا تعادل مناسبی بین ضریب هدایت حرارتی پایین (~۰٫۳ وات بر متر کلوین) و استحکام مکانیکی بالا ایجاد میکند. این ماده با دقت به صورت پروفیلی ساخته میشود که سپس بهصورت دائمی در مونتاژ فلزی تعبیه میگردد، چه از طریق فرآیند «ریختهگری و حذف پل» برای نورد جدید، چه بهعنوان نوار قفلشده مکانیکی در سیستمهای بازسازی. عملکرد عایق ترموبریک با توانایی آن در کاهش انتقال خطی گرما (مقدار پسی) در محل اتصال اندازهگیری میشود و مستقیماً به کاهش ضریب U کلی پوسته ساختمان کمک میکند. اثربخشی آن به پایداری بلندمدت ماده وابسته است، از جمله مقاومت در برابر خزش تحت بار فشاری فلز، خستگی ناشی از چرخههای حرارتی و تخریب ناشی از عوامل محیطی. یک سیستم عایق ترموبریک با کیفیت بالا باید آزمونهای دقیقی مطابق استانداردهایی مانند EN 14024 را برای تأیید خواص مکانیکی و حرارتی آن پشت سر بگذارد. با اجرای چنین سیستمی، سازندگان و معماران میتوانند صرفهجویی قابل توجهی در انرژی داشته باشند، پلهای سرد که منجر به تشکیل قطرهچکه و قارچ میشوند را حذف کنند، راحتی ساکنان را بهبود بخشند و به الزامات مقررات مدرن انرژی و برنامههای ساختمان پایدار پاسخ دهند و این فناوری را به بخشی ضروری در ساختوساز معاصر تبدیل کنند.