Термичка баријера, у контексту изградње зграда и индустријског дизајна, је компонента или систем који је посебно пројектован да значајно смањи пренос топлотне енергије између два окружења. Њена примарна сврха је побољшање енергетске ефикасности, повећање удобности становника и спречавање проблематичне кондензације. У архитектонским применама, најважније термичке баријере су оне које решавају термичко мостење — локализоване области у омотачу зграде кроз које топлота лакше пролази, као што су метални оквири прозора или структурни спојеви. Овде се термичка баријера физички остварује као трака материјала са ниском топлотном проводљивошћу, обично стакленим влакнима ојачаног полиамида (као што је PA66 GF30), која се уграђује у алуминијумски или челични профил. Ова „баријера“ физички раздваја унутрашње и спољашње металне делове, драматично смањујући пренос топлоте и повећавајући температуру унутрашњег оквира како би се спречила кондензација. Ефикасност ове баријере квантификује се преко њеног доприноса смањењу U-вредности и Psi-вредности конструкције. Изван фасадних елемената, термичке баријере су такође неопходне у зидовима, крововима и подовима, где материјали за масовну изолацију, као што су минерална вуна или плоче од пене, стварају отпорни слој. У ширем смислу, било који материјал или склоп који остварује висок ниво топлотне отпорности између извора топлоте и топлотног понора може се сматрати термичком баријером, чиме се овај концепт чини основним за одрживи дизајн, очување енергије и стварање удобних, издржљивих и без прљавштине простора.