Projekt formy trzytarczowej to zaawansowana technika wtryskowania, wykorzystująca trzy oddzielne tarcze — nieruchomą, ruchomą i wybijakową — celem poprawy wyrzutu detalu oraz obsługi skomplikowanych kształtów. Ta konfiguracja umożliwia stosowanie wielu linii rozdzielania, ułatwiając produkcję elementów z podcięciami, głębokimi wnękami lub złożonymi geometriami, często spotykanych w przemyśle motoryzacyjnym i elektronice użytkowej. Proces projektowania wymaga dokładnego zaplanowania systemu cieki, często z zastosowaniem ciepłych cieków w celu minimalizacji odpadów materiałowych i czasu cyklu. Wlewki, takie jak punktowe lub podpowierzchniowe, są strategicznie rozmieszczane, aby zmniejszyć widoczne ślady i zapewnić wysoką jakość estetyczną. Optymalizacja kanałów chłodzenia ma kluczowe znaczenie dla utrzymania jednolitego rozkładu temperatury, zapobiegając wadom takim jak odkształceniom czy śladom usiadania. Materiały do budowy form, takie jak stale hartowane (np. H13 lub P20), dobiera się na podstawie objętości produkcji, typu polimeru oraz wymagań dotyczących odporności na zużycie. Dodatkowo stosuje się narzędzia komputerowe, takie jak oprogramowanie CAD i CAE, do symulacji przepływu, chłodzenia i analiz naprężeń, zapewniając dokładność projektu i jego wydajność. Mimo wyższych kosztów początkowych i większej złożoności, formy trzytarczowe oferują lepszą efektywność, mniejszą ingerencję ręczną oraz możliwość dostosowania do produkcji seryjnej. Projektanci muszą również brać pod uwagę łatwość konserwacji, wpływ rozszerzalności termicznej oraz zgodność ze standardami międzynarodowymi (np. ISO 9001), aby zagwarantować niezawodność i długą żywotność w różnych środowiskach produkcyjnych.