Thermobreak-isolatie, vaak een merkgebonden of eigen term voor een thermische onderbrekingssysteem, verwijst naar de geïntegreerde assemblage en materiaalkunde achter het creëren van een hoogwaardige thermische barrière binnen geleidende bouwcomponenten. Het omvat meer dan alleen de isolerende strip; het betreft de volledige technisch ontwikkelde oplossing die is ontworpen om thermische bruggen te voorkomen in toepassingen zoals aluminium ramen, deuren, gordijngevels en structurele verbindingen. De kern van thermobreak-isolatie is doorgaans een stijf, structureel polymeer, waarbij glasvezelversterkt polyamide 66 (PA66 GF30) de industriestandaard is vanwege de optimale balans tussen een lage k-waarde (~0,3 W/m·K) en hoge mechanische sterkte. Dit materiaal wordt met precisie verwerkt tot een profiel dat vervolgens permanent in de metalen assemblage wordt geïntegreerd, hetzij via het 'gieten en doorsnijden'-proces bij nieuwe extrusies, hetzij als mechanisch vergrendelde strip in retrofit-systemen. De prestatie van thermobreak-isolatie wordt uitgedrukt in de mate waarin de lineaire warmtedoorlating (Psi-waarde) op de aansluiting wordt verminderd, wat direct bijdraagt aan een lagere totale U-waarde van de gebouwschil. De effectiviteit ervan is afhankelijk van de langetermijnstabiliteit van het materiaal, inclusief weerstand tegen kruip onder de drukbelasting van het metaal, vermoeiing door thermische wisselingen en degradatie door milieu-invloeden. Een hoogwaardig thermobreak-isolatiesysteem zal grondig zijn getest volgens normen zoals EN 14024 om de mechanische en thermische eigenschappen te certificeren. Door een dergelijk systeem toe te passen, kunnen bouwers en architecten aanzienlijke energiebesparingen realiseren, koudebruggen elimineren die leiden tot condensatie en schimmelvorming, het comfort van gebruikers verbeteren en voldoen aan de eisen van moderne energienormen en duurzame bouwprogramma's, waardoor het een onmisbare technologie is geworden voor hedendaagse constructies.