Formhönnun er lykilverkfræði í innrennslisgeislun, sérstaklega fyrir hágæða þermaplasteig sem polyamíð 66 (PA66) og viðbættar útgáfur með glasfiber. Hún felur í sér kerfisbundið skipulag á formrými, kælingarkerfi, afmeltun, loftunar- og útvarpskerfum til að tryggja gæði hluta, framleiðslueffektivitet og lengri notkunartíma forms. Fyrir efni eins og PA66 með 25% glasfiber (GF25) verða hönnuður að reikna með skorandi eiginleika fibra, sem krefst notkunar slíðantra efna eins og háhrða stáls (t.d. H13) eða yfirborðsmeðferða til að minnka slíðun. Hönnun á afmeltum – hvort sem um ræðir punktafmeltu, undirsjávarafmeltu eða heita runskeyti – hefur áhrif á fiberstefnu og liði, sem í raun ákveður lóðrétt styrkleika og átaksþol. Kælingarrásir verða að vera vel stilltar til að stjórna varmaleiðni og koma í veg fyrir brotlensingu, þar sem smeltpunktur PA66 GF25 er um 260°C og móttempratúr í bilið 80–120°C er mælt fyrir. Töpulag, sem venjulega er 0,2–0,5% í straumi og 0,5–0,8% þverslátt, vegna fiberviðbótar, krefst nákvæmra víddarbættinga. Útvarpskerfi ættu að forðast skemmd á hlutum, með notkun strippulplötu eða loftstyrimyndunar fyrir flóknari lögun. Loftun er nauðsynleg til að fjarlægja lofttröpp og brennanir, oft með mikroloftun eða sýrumetinsetum. Áframförin reiknilíkön hjálpa til við að spá fyrir um straum, kælingu og uppbyggingarsterkid, og minnka svo prófunarferla. Í iðjum eins og bílaiðli og loftsprettsiðli verður að laga formhönnun að kröfum stórframleiðslu og reglugerða, og laggi áherslu á samvinnu milli efnavísindamanna og verkfræðinga til að leysa vandamál eins og áttbindinn hegningarskrá og hitastöðugleika. Að lokum er heildarlæg nálgun, sem sameinar eiginleika efna, vinnumiðla og endanotkunarkröfur, algjörlega nauðsynleg til að ná samvirkni og kostnaðseflustu í geislum föstu hlutum.