طراحی قالب تزریق، پایه مهندسی تولید قطعات پلاستیکی از طریق فرآیند قالبگیری تزریقی است. این رشته جامع شامل ایجاد سیستمهای ابزار دقیقی است که پلیمر مذاب را به قطعات نهایی با هندسه، تحملات و ویژگیهای سطحی مشخص تبدیل میکنند. فرآیند طراحی با تحلیل دقیق طراحی قطعه آغاز میشود و از اصول طراحی برای ساختپذیری (DFM) بهره میبرد تا چالشهای بالقوه تولید شناسایی و رفع شوند. عناصر حیاتی شامل سیستم حفره و مغزی هستند که هندسه قطعه را تعریف میکنند و با ضرایب مقیاس مناسب برای جبران انقباض مواد طراحی شدهاند. سیستم تغذیه شامل راهگاه اصلی، راهگاهها و درگاههایی است که بهگونهای طراحی شدهاند که مواد را بهطور کارآمد به داخل حفره برسانند و در عین حال افت فشار و گرمای برشی را به حداقل برسانند. طراحی سیستم خنککننده از کانالهای استراتژیک قرارگرفته برای دفع یکنواخت گرما استفاده میکند تا از تابخوردگی جلوگیری شود و زمان چرخه کاهش یابد. مهندسی سیستم خروجی، برداشت قطعه را از طریق پینها، غلافها، تیغهها یا صفحات خروجی بهصورت قابل اطمینان تضمین میکند که نیرو را بدون آسیب به سطوح ظاهری اعمال میکنند. برای هندسههای پیچیده قطعات، مکانیزمهای اضافی از جمله لیفتها برای زیربرشها، سُرخورها برای ویژگیهای جانبی و دستگاههای بازکننده برای قطعات رزوهدار ادغام میشوند. طراحی تهویه از به دام افتادن هوا که باعث سوختگی یا ریزش کوتاه میشود جلوگیری میکند، در حالی که سیستمهای هممحوری دقت را در طول چرخه قالبگیری حفظ میکنند. انتخاب مواد برای اجزای قالب، تعادلی بین مقاومت در برابر سایش، قابلیت پولیش، هدایت حرارتی و هزینه را برقرار میکند و گزینهها از فولادهای پیشسختشده برای تولید متوسط تا فولادهای ابزار سختشده برای کاربردهای با حجم بالا متغیر است. طراحی مدرن قالب تزریق بهطور گسترده از نرمافزارهای CAD/CAE برای مدلسازی سهبعدی، شبیهسازی جریان، تحلیل خنککنندگی و اعتبارسنجی ساختاری استفاده میکند. طراحی همچنین باید مسائل عملی تولید از جمله سهولت نگهداری، قابلیت تعمیر و سازگاری با ماشینهای استاندارد تزریق را در نظر بگیرد. طراحی موفق قالب تزریق، یک سیستم تولید قوی را فراهم میکند که قطعاتی با دقت ابعادی، ظاهر قابل قبول و حداقل ضایعات تولید میکند و در عین حال در طول تولیدهای طولانی بهصورت کارآمد عمل میکند.