Ένας θερμικός διαχωρισμός, στο πλαίσιο της κατασκευής κτιρίων και του βιομηχανικού σχεδιασμού, είναι ένα στοιχείο ή ένα σύστημα που έχει σχεδιαστεί ειδικά για να μειώσει σημαντικά τη μεταφορά θερμικής ενέργειας μεταξύ δύο περιβαλλόντων. Ο κύριος σκοπός του είναι η βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης, η αύξηση της άνεσης των χρηστών και η πρόληψη προβληματικού συμπυκνώματος. Σε αρχιτεκτονικές εφαρμογές, οι πιο κρίσιμοι θερμικοί διαχωρισμοί είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν τη θερμική γέφυρα — τοπικές περιοχές στο κέλυφος του κτιρίου όπου η θερμότητα διαφεύγει πιο εύκολα, όπως μέσω μεταλλικών πλαισίων παραθύρων ή δομικών συνδέσεων. Εδώ, ο θερμικός διαχωρισμός ενσωματώνεται φυσικά ως μια λωρίδα υλικού με χαμηλή θερμική αγωγιμότητα, συνήθως πολυαμίδιο ενισχυμένο με γυαλί (όπως PA66 GF30), το οποίο τοποθετείται εντός ενός προφίλ από αλουμίνιο ή χάλυβα. Αυτός ο «διαχωρισμός» διαχωρίζει φυσικά τα εσωτερικά και εξωτερικά μεταλλικά τμήματα, μειώνοντας ριζικά τη ροή θερμότητας και αυξάνοντας τη θερμοκρασία του εσωτερικού πλαισίου για να αποφευχθεί το συμπύκνωμα. Η αποτελεσματικότητα αυτού του διαχωρισμού μετράται από τη συμβολή του στη μείωση της τιμής U και της τιμής Psi της κατασκευής. Πέρα από τα ανοίγματα, οι θερμικοί διαχωρισμοί είναι επίσης απαραίτητοι σε τοίχους, οροφές και δάπεδα, όπου υλικά μαζικής μόνωσης όπως η ορυκτή βάμβακας ή οι πλάκες αφρού δημιουργούν ένα αντιστακτικό στρώμα. Σε ευρύτερη έννοια, οποιοδήποτε υλικό ή συναρμολόγηση που επιβάλλει υψηλό επίπεδο θερμικής αντίστασης μεταξύ μιας πηγής θερμότητας και ενός αποδέκτη θερμότητας μπορεί να θεωρηθεί θερμικός διαχωρισμός, καθιστώντας έτσι την έννοια θεμελιώδη για τον βιώσιμο σχεδιασμό, τη διατήρηση της ενέργειας και τη δημιουργία άνετων, ανθεκτικών και χωρίς μούχλα κατασκευασμένων περιβαλλόντων.