Η κοχλίας και το κάλυμμα του εκτρούσερ σχηματίζουν την καρδιά της διαδικασίας έκτρουσης, τα απαραίτητα συστατικά όπου πραγματοποιείται η φυσική μετατροπή του πλαστικού από στερεή σε υγρή μορφή υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Αυτό το ζεύγος αποτελεί ένα εξαιρετικά μηχανικά σχεδιασμένο σύστημα, όπου η σχεδίαση και η μεταλλουργία έχουν κρίσιμη σημασία. Η κοχλίας είναι ένας πολύπλοκος άξονας με έλικα πτήσης που εκτελεί τις λειτουργίες μεταφοράς, τήξης, ανάμειξης και υψίπιεσης του πολυμερούς. Η γεωμετρία της—συμπεριλαμβανομένου του βήματος της έλικας, του βάθους του αυλού και του λόγου συμπίεσης—σχεδιάζεται με μεγάλη προσοχή για το συγκεκριμένο υλικό που επεξεργάζεται. Για παράδειγμα, μια κοχλίας για PA66 πρέπει να έχει σχεδιασμό που να λαμβάνει υπόψη το αιχμηρό σημείο τήξης και την υψηλή θερμοκρασία τήξης, συχνά με μακρύτερη ζώνη μετάβασης. Το κάλυμμα είναι δοχείο υπό πίεση που φιλοξενεί την κοχλία, εξοπλισμένο με πολλαπλές ζώνες θέρμανσης και σωληνώσεις ψύξης για ακριβή θερμική διαχείριση. Για να αντέξει την τεράστια πίεση, τους αποτριπτικούς γεμιστικούς και συχνά τις διαβρωτικές πρόσθετες ουσίες στα πολυμερή, και τα δύο εξαρτήματα κατασκευάζονται από κράματα υψηλής αντοχής και ανθεκτικά στη φθορά. Οι τυπικές επιφάνειες είναι νιτριδωμένες για καλή αντοχή στη φθορά, αλλά για εξαιρετικά αποτριπτικά υλικά όπως τα νάιλον με γυαλί, τα δίμεταλλα καλύμματα με επενδύσεις κράματος (π.χ. Xaloy) και οι κοχλίες με σκληρυμένες άκρες πτήσης ή ειδικά επιστρώσεις (π.χ. Stellite) είναι απαραίτητα για μεγάλη διάρκεια ζωής. Η ανοχή μεταξύ της πτήσης της κοχλίας και του τοιχώματος του καλύμματος είναι μια κρίσιμη ανοχή· υπερβολική ανοχή οδηγεί σε μειωμένη παραγωγή και κακή ποιότητα τήγματος, ενώ ανεπαρκής ανοχή εγκυμονεί τον κίνδυνο μηχανικού κλειδώματος. Η απόδοση, ο ρυθμός παραγωγής και η ενεργειακή απόδοση ολόκληρου του εκτρούσερ καθορίζονται από την κατάσταση και το σχεδιασμό της κοχλίας και του καλύμματος, καθιστώντας τα τα πιο κρίσιμα εξαρτήματα φθοράς και το επίκεντρο συνεχούς τεχνολογικής εξέλιξης στη διαδικασία έκτρουσης.