Skruja dhe bari i ekstruduesit formojnë qendrën e procesit të ekstrudimit, komponentët kryesorë ku ndodh transformimi fizik i plastikut nga gjendja e ngurtë në të shkrirë në kushte të kontrolluara. Kjo palë është një sistem i inxhinierisë së lartë ku projektimi dhe metalurgjia janë themelore. Skruja është një bosht kompleks me një kthesë helikoidale që kryen funksionet e bartjes, shkrirjes, përzierjes dhe shtypjes së polimerit. Gjeometria e saj – duke përfshirë gjuajtjen e kthesës, thellësinë e kanalit dhe raportin e kompresimit – projektohet me kujdes për materialin specifik që po përpunohet. Për shembull, një skrup për PA66 duhet të ketë një dizajn që i përshtatet pikës së shkrirjes së ashpër dhe temperaturës së lartë të shkrirjes, i cili shpesh ka një zonë më të gjatë kalimi. Bari është një enë që mbanës skrujen, e pajisur me zona të shumta nxehejse dhe kanale ftohëse për menaxhim termik të saktë. Për t’i rezistuar shtypjes së madhe, plotësuesve abrasivë, dhe zakonisht shtesave korrozive të polimerëve, të dy komponentët prodhohen nga aliazhe të fortë, rezistente ndaj konsumit. Sipërfaqet standarde janë nitruar për rezistencë të mirë ndaj konsumit, por për materiale shumë abrasivë si nilonet e mbushura me qelq, barikët bimetalik me vija aliazhi (p.sh. Xaloy) dhe skrupet me majë skaji të fortësuar ose mbulesa të specializuara (p.sh. Stellite) janë të domosdoshme për jetëgjatësi. Hapësira midis kthesës së skrupit dhe murit të barikut është një tolerancë kritike; hapësira e tepërt çon në ulje të daljes dhe cilësi të dobët të masës së shkrirë, ndërsa hapësira e pamjaftueshme rrezikon bllokimin mekanik. Performanca, shkalla e daljes dhe efikasiteti energjetik i tërë ekstruduesit përcaktohen nga gjendja dhe dizajni i skrupit dhe barikut, duke i bërë këta komponentë pjesët më të rëndësishme që konsumohen dhe qëndër të përmirësimeve teknologjike të vazhdueshme në ekstrudim.