Rozróżnienie między jedno- a dwuślimakowymi prasami wytłaczającymi stanowi podstawowy podział w technologii przetwórstwa polimerów, przy czym każda z nich charakteryzuje się odrębnymi zasadami działania, zaletami oraz idealnymi obszarami zastosowań. Prasy jednoślimakowe działają głównie na zasadzie konwekcji wywołanej tarciem, gdzie siła tarcia pomiędzy obracającym się ślimakiem a nieruchomą skorupą transportuje, topi i tłoczy materiał. Ten stosunkowo prosty mechanizm powoduje, że maszyny te są solidne i ekonomiczne, doskonale nadające się do zadań wymagających stabilnego strumienia wyjściowego i generowania wysokiego ciśnienia, takich jak wytłaczanie profili, produkcja arkuszy czy wytłaczanie włókien. Ich ograniczenia obejmują słabe możliwości mieszania oraz wrażliwość na gęstość nasypową i właściwości tarcia materiału. Z kolei współobrotowe prasy dwuślimakowe działają na zasadzie przesuwania objętościowego, oferując lepszą kontrolę nad historią naprężeń stycznych i czasem przebywania materiału w prasie. Modułowa budowa korpusu i ślimaka, zawierająca różne elementy transportujące, mieszalne i zagęszczające, czyni je niezwykle uniwersalnymi. Taka konstrukcja jest niezbędna w zastosowaniach wymagających intensywnego mieszania dyspersyjnego i rozdzielczego, takich jak produkcja past pigmentowych, kompoundowanie wypełnionych lub wzmacnianych polimerów, stopów czy ekstruzja reakcyjna. Samoczyszczący efekt ślimaków sprzężonych zapewnia również doskonałe możliwości dezodoracji, umożliwiając usuwanie wilgoci lub rozpuszczalników. Choć prasy dwuślimakowe charakteryzują się wyższym początkowym kosztem inwestycyjnym i większym zużyciem energii, oferują nieosiągalną elastyczność procesową i wydajność mieszania. Wybór między tymi technologiami nie zależy od tego, która jest lepsza, ale od odpowiedniości do danego zastosowania. Prasy jednoślimakowe są optymalne do efektywnego przetwarzania wstępnie skompoundowanych, jednorodnych materiałów w gotowy kształt. Natomiast prasy dwuślimakowe są preferowanym rozwiązaniem do formułowania, kompoundowania i przygotowywania materiałów wymagających dokładnej homogenizacji lub modyfikacji chemicznej. Współczesne zakłady produkcyjne często wykorzystują oba typy maszyn w sposób uzupełniający – prasę dwuślimakową jako kompounder, a jednoślimakową do końcowego kształtowania – wykorzystując unikalne zalety każdej technologii w ramach zintegrowanej linii produkcyjnej.