Thermische bruggen is een term uit de bouwkundige wetenschap die het proces beschrijft van geconcentreerde warmteoverdracht via een materiaal of samenstelling met een hogere thermische geleidbaarheid dan de omliggende isolatie binnen een gebouwschil. Het vormt een zwakke plek of kortsluiting in de thermische beheerslaag van een constructie. Dit proces doet zich voor wanneer geleidende elementen—zoals metaal, beton of zelfs dichte metselwerk—een doorlopende verbinding vormen van de bevoorrechte binnenruimte naar de onbevoorrechte buitenlucht. De drijvende kracht achter thermische bruggen is het fundamentele principe dat warmte-energie zich verplaatst van gebieden met hoge temperatuur naar lage temperatuur, en altijd het pad van de minste weerstand volgt. In een gebouw is isolatie bedoeld om een hoge weerstand te bieden, maar wanneer een thermische brug aanwezig is, stroomt de warmte er voorkeursgewijs doorheen. Deze gelokaliseerde toename van warmteoverdracht heeft diverse negatieve gevolgen: het vermindert de algehele thermische efficiëntie van de gebouwschil, wat leidt tot hogere energiekosten; het zorgt ervoor dat de binnentemperatuur op de locatie van de brug aanzienlijk lager is dan de omgevingstemperatuur in de ruimte, wat kan leiden tot condensatie en schimmelvorming; en het creëert koude plekken die ongemak voor gebruikers veroorzaken. Het aanpakken van thermische bruggen is daarom een cruciaal onderdeel bij het ontwerp van hoogpresterende gebouwen, waarbij zorgvuldige details, het specificeren van thermisch onderbroken componenten en het toepassen van continue isolatiestrategieën vereist zijn om een daadwerkelijk effectieve en duurzame gebouwomhulling te garanderen.