„საუკეთესო თერმოიზოლაცია“-ის ტერმინი დამოკიდებულია კონტექსტზე, რადგან იდეალური მასალის განსაზღვრა დამოკიდებულია თერმული გამტარობის შესაძლო ყველაზე დაბალ მაჩვენებელზე, კონკრეტული გამოყენების მოთხოვნებზე და სიმტკიცის, უსაფრთხოების და ხარჯების ეფექტურობის მთლიან მაჩვენებლებზე. აბსოლუტური გაგებით, საუკეთესო იზოლაციური მასალები არის ვაკუუმური იზოლაციის პანელები (VIPs), რომლებიც აქვთ k-მნიშვნელობები დაახლოებით 0.004-0.008 ვტ/მ·კ და აეროგელები დაახლოებით 0.015-0.025 ვტ/მ·კ. ეს მასალები აღწევენ უმაღლეს შედეგებს სითბოს გადაცემის სამივე მექანიზმის შემცირებით: კონდუქცია (იონიზებული აირით ან მკაცრად პორის მქონე ნივთიერებით), კონვექცია (აირის მოძრაობის ჩაკავებით ნანოპორებში) და გამოსხივება (ოპაციფიკატორების საშუალებით). თუმცა, მათი „საუკეთესო“ სტატუსი ხშირად შეზღუდულია პრაქტიკული მოთხოვნებით; VIP-ებს აქვთ შეზღუდული სერვისული სიცოცხლე, შეიძლება დაიჭირდეს და რთულად მორგებულია ადგილზე, ხოლო აეროგელები შედარებით სუსტი და ძვირია. უმეტეს სავაჭრო და საცხოვრებელ სამშენში „საუკეთესო“ იზოლაცია შეიძლება იყოს უმაღლესი R-მნიშვნელობის და გრძელვადიანი სიმტკიცის კომბინაცია, როგორიცაა დახურული უჯრების სპრეი პოლიურეთანი (ccSPF). მაღალი ტემპერატურის მქონე სამრეწველო გარემოში საუკეთესო არჩევანი შეიძლება იყოს მიკროპორის დაფები ან კალციუმის სილიკატი. იმ გამოყენებებში, სადაც მოითხოვება სტრუქტურული მთლიანობა იზოლაციასთან ერთად, მაგალითად თერმული შესვენების ზოლები ალუმინის პროფილებისთვის, მინის შევსებული პოლიამიდი (PA66 GF30) k-მნიშვნელობით ~0.3 ვტ/მ·კ მიჩნეულია ერთ-ერთ საუკეთესოდ, რადგან ის უმჯობესად აწონასწორებს დაბალ თერმულ გამტარობას მაღალ მექანიკურ სიმტკიცესა და წარმოების შესაძლებლობას. ამიტომ, „საუკეთესო“ იზოლაცია არ არის ერთი კონკრეტული პროდუქი, არამედ ის, რომელიც ყველაზე ეფექტურად აკმაყოფილებს თერმული შესრულების, მექანიკური თვისებების, აგნების შესახებ რეიტინგის, ტენის წინააღმდეგობის, მონტაჟის შესაძლებლობის, ციკლური ხარჯების და გარემოზე გავლენის კონკრეტულ მოთხოვნებს მოცემული პროექტისთვის, რაც ადასტურებს მთლიანი, შესრულებაზე ორიენტირებული სპეციფიკაციის პროცესის მნიშვნელობას.