Lausnir við hitaeðingu | Hitaskilur úr pólamíð og búnaður

Hitaeðing er yfirfylgileg hugtak sem felur í sér hvaða efni eða kerfi sem er sem notað er til að minnka varmahliðrun milli tveggja umhverfa, og virkar á grundvelli þess að hindra varmaleiðun, varmaloftun og geislun. Notkun hitaeðingar er mjög breið, frá byggingum og iðnaðarferlum til geimfarir og neytendavara. Áhrifahamur hitaeðingar er mældur aðallega með varmaleiðni (k-gildi eða lambda-gildi), þar sem lægri gildi gefa til kynna betri eðingu. Algeng efni eru syðjukennd efni eins og glasúlnur og steinusúlur, sem halda lofti fast; frumeðla eins og polystyren- og polyurethan-skvab, sem innihalda gasfullar frumur; og speglandi eðingu eins og folíu-bundin barriera sem aðallega berst við geislavarme. Val á eðingu felst að miklu leyti í starfs hitamarkmiðum. Fyrir lághita notkun (t.d. kæli, kallavist) eru efni með lágan hlýming á vatnsdampi af mikilvægu áherslum til að koma í veg fyrir kondens og frostmyndun. Fyrir hárhitarnotkun (t.d. iðnatofnar, útblásturskerfi) eru nauðsynleg efni eins og kerebriskífur eða kalsíumsilikaðborð sem geta orðið seint við háhiti án þess að missa á stöðugleika. Auk varmafærni eru lykilatriði eldsneyti, oft metin samkvæmt kerfum eins og Euroclass eða ASTM E84, hljóðeiginleikar, þrýstistyrkur og umhverfisáhrif tengd föstu orku og endurnýtanleika. Í byggingarfræði er rétt uppsetning af mikilvægustu áherslum; jafnvel besta eðingin getur misheppnast ef hún er ekki sett upp samfelldanlega og án þrýstings, bilunar eða opna sem mynda varmabrot. Þannig er hitaeðing ekki bara vara heldur heildarkerfi sem er af gríðarlegri áherslu fyrir orkusparnað, ferlameðferð, öryggi og góðu vistfangi, og krefst vel yfirvegaðs valtar og útfærslu miðað við ákveðin eðlisfræðileg og umhverfislegt aðstæður notkunarinnar.