Góð lausn til varmaíssólar með polyamíd íslenskum strikum

Góð varmeisun vísar til efna og kerfa sem á öruggan hátt koma í veg fyrir varmahreyfingu, einkennist af lágri varmaleiðni (k-gildi eða lambda-gildi) og hári varmaviðstanda (R-gildi). Grunnatriðið er að minnka varmahlífur, varmahreyfingu og geislun, þannig að dragi úr orkubreiðslu til hitunar og kælingar, bæti við haganýtingu notenda og kafi í veg fyrir vandamál eins og dropavatn. Efni sem veita góða varmeisu hafa oft k-gildi sem er vel undir 0,1 W/m·K; dæmi um slík efni eru úrblásturður polystyren (EPS, ~0,033 W/m·K), steinúl (~0,035 W/m·K) og polyúrethán skjúr (~0,025 W/m·K). En frammistaða er ekki eingöngu ákveðin af leiðni. Aðrar mikilvægar eiginleikar eru langtíma stöðugleiki, stærðfræðileg óbreytileika við hitasvöng og vötnun, eldsneyti, þrýstingsstyrkur og umhverfisáhrif. Til dæmis ætti góð varmeisunsefni ekki að sökkva saman né missa á gæðum með tímanum, því það myndi mynda bil og afnema virkni hennar. Í byggingafræði er góð varmeisun hluti af samfelldu og óþjappaðu laginu innan byggingarummans, sett upp náið til að koma í veg fyrir varmabrigður í tengipunktum, í kringum glugga og í gegnum gerðarsundur. Hugtakið nær yfir annað en hefðbundna massaeisun, svo sem spegilkerfi og nýjungar aerogel til sérstakra notkuna. Gæði varmeisunar eru einnig metin út frá sjálfbærni hennar, þar á meðal fötin orka, áhrif á jarðhitun (GWP) og endurnýtanleika í lok notkunar. Að lokum felst nákvæmlega góð varmeisun í kerfisnálgun sem felur í sér að velja rétt efni fyrir tiltekna notkun, veðurlag og tegund byggingar, tryggja rétta uppsetningu og sameina hana við önnur byggingarefni til að búa til álitningsverða, varanlega og orkuøppu byggingu sem uppfyllir bæði hagkerfis- og umhverfismarkmið.