Insulatio thermica refertur ad materias et technicas, quae utuntur ad fluxum caloris reprimendum, ita differentias temperaturarum inter spatia iuncta servando. Officium eius fundamentale est efficentiam energiae augere, processuum stabilitatem firmare, securitatem meliorare et commoditatem praebere in infinitis industriae generibus. Ars huius scientiae consistit in repulsione trium modorum transfusionis caloris: conductionis (per materiales solidas vel fluida statica), convectionis (per fluida aut gases moventes) et radiationis (per undas electromagneticas). Materies insulantes hoc efficiunt per structuras, quae aërem immotum vel alios gases in matrice porosa, fibrosa vel cellulari continent, quoniam aër immobilis malus conductor est (k-valor ~0,026 W/m·K). Praestantia metitur per conductibilitatem thermicam (k-valor), cum insolationibus communibus aedificiorum, ut EPS, XPS et lana mineralis, inter 0,030 et 0,040 W/m·K variis. Resistentia totalis contra transfusionem caloris describitur per R-valor, qui est crassitudo divisa per k-valor. Considerationes principales ad eligendam insulationem thermicam longius procedunt quam R-valor, includentes factores ut praestantia contra incendia (combustibilitas, toxicitas fumi), resistentia umiditati (quae graviter deprimere potest praestantiam si absorbeatur), stabilitas dimensionalis, vis mechanica et durabilitas per vitam producti. In aedificiis, pars critica est velaminis, cooperans cum barrierculis aeris et vaporis ad ambientes comodos, durabiles et efficientes creandum. In contextibus industrialibus, conservat energiam in tubis et vase, tutelam praebet operariis contra scaldaturas et temperaturas processuum retinet. Progressio continua insulationis thermicae spectat ad altiorem praestantiam per nanotechnologiam (exempli gratia, aerogela), ad meliorem sustinibilitatem per materiales bioticos et recyclatos, et ad multifunctionalitatem meliorem, sicut incorporatione materialium mutationis phaseos pro massa thermica.