Bona insulatio thermica ad materiales et systemata refert quae fluxum caloris efficaciter resistunt, caracterizata per bassam conductivitatem thermicam (valorem-k vel valorem-lambda) et altam resistentiam thermicam (R-valorem). Principium fundamentale est transferentiam caloris per conductionem, convectionem et radiationem minuere, ita ut consumptio energiae pro calefaciendo et refrigerando imminuatur, confortum incolarum melioretur, et quaestiones sicut condensatio vitentur. Materialem bonam insulantem saepe habet valorem-k multo infra 0,1 W/m·K; exempla includunt polystyrum expansum (EPS, ~0,033 W/m·K), lanas mineralis (~0,035 W/m·K), et espumam polyurethanicam (~0,025 W/m·K). Sed effectivitas non tantum a conductivitate definitur. Alii factores critici includunt stabilitatem diuturnam, integritatem dimensionalem sub cyclis thermalibus et expositione humida, resistentiam ad ignem, vim compressionis, et impactionem ambientalem. Exempli gratia, materies insulans bona non debet decidere nec degenerare tempore, quod hiatus crearet et efficaciam tolleret. In scientia aedificandi, bona insulatio pars est strati continui necnon compressi in ambitu aedificii, diligenter installata ut pontes thermici in iunctionibus, circa fenestras, et in penetrationibus structuralibus evitantur. Conceptus ultra insolationem massivam tradicionalem porrigitur, inclusis systematibus reflectentibus et aerogelis provectis pro applicationibus specialibus. Qualitas insulationis etiam metitur per suum profectum sustinendum, includens energiam incorporatam, potentialem calefactionis globalis (GWP), et recyclabilitatem ad finem vitae. Eventu, consequi bonam insulationem thermicam est approchatio systematis, quae electionem materiae rectae pro applicatione specifica, clima, et genere aedificii complectitur, installationem propriam firmat, et eam cum aliis componentibus aedificii integrat, ut structura altae praestantiae, durabilis, et efficientis energiae creetur, quae et fines oeconomicos et ambientales adimpleat.